W czwartek, pozostawiając w naszym tymczasowym mieszkaniu kontuzjowaną Dorotę, pojechaliśmy na zwiedzanie pobliskiej Mtskhety - starożytnej stolicy Gruzji oraz miasta, w którym w IV w. n.e. Gruzini przyjęli chrzest. W strugach deszczu udało nam się zwiedzić katedrę Svetitskhoveli, twierdzę Bebris Tsikhe oraz klasztory Jvari i Samtavro. Oczywiście jak to często w życiu bywa - przestało padać w chwili, gdy już wracaliśmy do Tibilisi. Resztę dnia poświęciliśmy na przygotowanie trasy przez Azerbejdżan oraz Iran.
Piątek powitał nas informacją, iż na razie tylko wiza Doroty jest do odbioru, ale możemy zadzwonić o 15 i zapytać się o resztę wniosków. Wolny czas wykorzystaliśmy na wizyty w sklepach turystycznych, odwiedzeniu Uniwersytetu Medycznego w Tbilisi, gdzie Karol przeprowadził krótki wywiad z jednym z dziekanów. Po południu Azerska ambasada wydała nam paszporty Doroty, Mateusza i Bartka. Niestety Karol na swoją wizę wstępnie musi czekać do poniedziałku.
Całe to zamieszanie opóźniło o kilka dni nasz plan, który opierał się na tym, iż Karol i Dorota, którzy posiadają irańskie wizy na 3 tygodnie mieli już w sobotę opuścić Gruzję i udać się przez Azerbejdżan do Iranu i tam wykorzystać dodatkowe dni na zwiedzanie. Z kolei z poślizgiem kilku dni Mateusz i Bartek - którzy posiadają wizy tylko na 2 tygodnie, także przez Azerbejdżan mieli dostać się od razu do irańskiego Teheranu, gdzie całą czwórką wspólnie mamy ubiegać się o wizę pakistańską.
Sobota w Tbilisi urzekła nas wiosenną pogodą - bezchmurnym, słonecznym niebem, z czego zadowolone słupki termometrów wskazywały prawie 15 stopni... Dlatego - w swoim stylu - postanowiliśmy pojechać na weekend w sam środek, zimowego jeszcze, Wielkiego Kaukazu - poprzez Gruzińską drogę wojenną, która miejscami przebiega na wysokości ponad 2350 m n.p.m., do oddalonej o 150 km od Tbilisi - miejscowości Stepantsminda (Kazbegi) leżącej u stóp najwyższej gruzińskiej góry - liczącego 5033 m n.p.m. Kazbegu.
Początek wyprawy dość standardowy - wyjazd autobusem za miasto, jeden stop całej czwórki na główną drogę w stronę naszego celu. Tu, na pierwszym kilometrze Gruzińskiej drogi wojennej udało się Dorocie i Karolowi złapać pick-up'a, prowadzonego przez dowódcę okolicznych wojsk - Merabiego. Ten na pytanie ile kilometrów może nas podwieźć odparł - tylko 30 km, lecz po krótkim czasie zaproponował nam podwózkę pod sam Kazbeg! Po drodze zatrzymywał się w miejscach wartych odwiedzenia, a także zabrał nas do przydrożnej restauracji, gdzie zafundował nam obiad. Jeszcze przed osiągnięciem naszego celu, przejeżdżając przez zaśnieżone serpentyny Merabi ostrzegł nas, iż jeśli w nocy lub w niedzielę spadnie śnieg, jedyna droga do Kazbegi może zostać zamknięta, a my z resztą mieszkańców odcięci od świata nawet na 2 tygodnie (co podobno się często zdarza). Zaproponował przy tym powrót razem z nim jeszcze tego samego dnia do Tbilisi. Mając na uwadze powagę sytuacji i trudne warunki w górach nie wahaliśmy się i postanowiliśmy wracać tego samego dnia, jeszcze pewną drogą, z pewnym transportem.
W Kazbegi, jeszcze przed zmianą planu, chcieliśmy spać w dzwonnicy malowniczo położonego, na wzgórzu pomiędzy miejscowością, a górą Kazbek, kościoła Gergeti Trinity. Podejście do niego zajmuje ok. półtorej godziny pieszo. Merabi oczywiście zaproponował nam wyjazd swoim pick-upem, jednak musiał się poddać ogromnym zwałom śniegu leżącym na drodze. Z widocznym niedosytem, lecz z ulgą, że mamy pewny powrót do Tibilisi, opuściliśmy piękne Kazbegi, obiecując sobie, że za rok lub dwa, wrócimy tu znów - tym razem, aby wejść na sam szczyt tego pięciotysięcznika!
We're still enjoying our life in four of us in Tblisi, just a little bit different than we planned it. It's all about problems with visa... but before it:
On Thursday- When we left in our temporary flat injured Dorota - We went to visit nearby Mtskheta- anciet capital od Georgia, the city in which in IV age A.D. Georgian people were baptized. In heavy rain we managed to visit Svetitskhoveli cathedral, Bebris stronghold and Jvari and Samtavro monasteries. Of course, as it happens in real life- it stopped raining just when we got back to Tbilisi. We spent a rest of a day on preparing the route through Azerbaijan and Iran.
Friday welcomed us with the news, that at this moment only Dorota's visa was ready to receive but we could still call them at 3 PM and ask about the rest of applications. Our free time we spent on visiting the tourist shops, Medical Universtiy in Tbilisi where Karol asked a few simple questions to a Dean. In the afternoon, Azerbaijan ambassy issued us passports of Dorota, Mateusz and Bartek. Unfortunately, Karol must wait for his visa till Monday.
All this confusion lead to a couple-of-days delay of our plan, according to which Dorota and Karol, who have Iranian visas for 3 weeks, were to leave Georgia and go through Azerbaijan to Iran on Saturday, so that they could spend all three weeks sightseeing in Iran. After a few days Mateusz and Bartek, whose Iranian visas are only for 2 weeks, were to join them in Tehran, going through Azerbaijan as well, so that all four of us could apply for Pakistanian visas in Tehran.
Saturday in Tbilisi enchanted us with spring weather - cloudless sunny sky with thermometers showing almost 15 degrees ... That is why, in your style, we decided to go for a weekend to the Great Caucasus where winter is still present. By Georgian military road, which in places runs at more than 2350 meters above the sea level, we wanted to get to the village Stepantsminda (Kazbegi), lying at the foot of the highest mountain Georgian - Kazbeg (5,033 m).
The beginning of the trip was pretty standard - a bus trip out of town, one stop for the four of us taking us to the main path towards our goal. Here, on the first kilometer of the Georgian military road Dorota and Karol caught a pick-up, driven by the commander of the local army - Merabi. Af first our new driver said, that he goes only about 30km straight ahead but after a short conversation he decided to take us direcly to our goal - Kazbegi. During the trip we stopped few times to enjoy the beautiful Georgian landscape and make some photos. Once we stopped at restaurant and Merabi told us that we are going to have a meal... and we were not able to eat everything.
Before we reached our goal, while we were crossing the serpents of Georgian mountains, our driver warned us, that it was going to snow that night and there was a risk to be cut away from the rest of country even up to 2 weeks! He told us, that staying there was not a good idea and if we would like, we can go back with him to Tbilisi. Considering the very serious for us situation, we decided to go back. We spent some time in Kazbegi, trying to reach Gergeti Trinity Church, but the way up was all covered by snow and it was too hard even for Merabi's pick-up. After short contemplation of the view, we went back. However, we told us to come back next year... and reach the top of the Kazbeg's peak!
Photo: dinner founded by Merabi in way to Kazbegi.
Bartek, czy przegrałeś losowanie: kto je ten obiad?
OdpowiedzUsuń